فــطــرس

نگاه کرد ، خم شد ؛ چیزی از زمین برداشت.

باز خم شد ، چیزی از زمین برداشت .

دوباره و چند باره .

نزدیکش رفتم .

دست هایش پر بود از خار های بیابان .

فرمود : " غروب فردا ، کودکانم در این بیابان ، با پاهای برهنه پی پناهی میدوند . "

شب عاشورا بود ...